آلبوم “قسم به نرگس مست” منتشر شد
غنچه های جاوندانه عنبر افشانند هنوز
سردی دی دیده اند اما بهارانند هنوز
پیش از دهه ۶۰ خورشیدی در ضبط گروهی نوازندگان معمولا زمانبندی ها را از سولیست گروه – که او هم تحت تاثیر حال و هوای خودش و قطعه مورد نظر بوده – دریافت میکردند. اختلافات بسیار جزئی در محل انگشتگذاری نوازندگان، زمانبندی ها و صدای متنوع در همنوازی، رنگ و صدایی سه بُعدی، پخته و مطبوع تولید میکرده است که بیشتر به صدای طبیعی یک اجرای زنده ارکسترال نزدیک است و همه چيز در خدمت حال و هواي موسيقي و رسيدن به بُعد در موسيقي قرار می گرفته است.
به تازگی آلبوم “قسم به نرگس مست” (Rhapsody of Roses) با سرپرستی همکار عزیزم ایمان وزیری منتشر شد. این آلبوم به منظور احیای سبک موسیقی که بصورت زنده از برنامه رادیوی گلها پخش میشده، تنظیم، اجرا و تهیه شده است. ضبط این آثار به شکلی است که ارکستر و خواننده همزمان در استودیو می نوازنند و میخوانند، شیوه ای که در سه دهه اخیر دیگر مرسوم نیست.
در شیوه متداول ضبط امروزی نوازندگان و خواننده اکثراً تک تک و با مترونم قطعات را ضبط میکنند، که البته این شیوه از ضبط به مراتب آسانتر است و امکاناتی از قبیل فرصت تصحيح اشتباهات و نت های ناکوک ، تغییر كوك و امكان اديت و تنظيم شدت هاي اصوات و رنگهایشان را فراهم میاورد. اما در عوض روح و طبیعت موسیقی زنده را از بین میبرد و محصولی ماشینی و دو بُعدی ارائه میکند.
در این اثر ما کوشیدیم که از افکت های متداول امروزی، ادیت و دخل و تصرف در اجرای زنده حتی الامکان بپرهیزیم. همچنین سعی کرده ایم از لحاظ ساز بندی تا جای ممکن به تنظیم اصلی قطعات برنامه گلها وفادار باشیم.
با اینکه آثار ساخته شده در دهه های ۳۰ تا ۵۰ خورشیدی در حافظه تاریخی و عاطفی مردم ایران ثبت شده، جای این سبک از موسیقی در فضای کنونی ایران خالی است. یکی از هدفهای ما از اجرای مجدد این آثار ادای احترام به اساتید گذشته موسیقی و یادآوری شیوه اجرا و آهنگسازی آنان است.
هدف دیگر از بازخوانی این آثار سعی بر ایجاد پیوند و گفتمان بین دو گروه از موزیسین های نسل جوان ایرانی ست: یکی گروهی از نوازندگان سازهای غربی که غالبا موسیقی ملی کشور را نمیشناسند و یا اصلا دوست ندارند؛ و دیگر گروهی که بر این باورند که سازهای غربی باید از صحنه موسیقی ایران حذف شوند، بدون در نظر گرفتن اینکه سازهای غربی مثل ویولن، کلارینت و پیانو در طی حیات طولانی شان در ایران و به علت نبوغ و تبحر نوازندگان گذشته، رنگ و بویی کاملا ایرانی به خود گرفته اند و چه بسا که حضور این سازها در کنار کمانچه، نی و سنتور در فضای موسیقی کنونی ایران نه تنها از ارزش های موسیقایی ما نمیکاهد، که بر تنوع صوتی و رنگ آمیزی این موسیقی نیز میافزاید.
This post is also available in: English
پارسی 
English 
